maria ster der zee
blankenberge zuienkerke
Ziekenzalving
Het sacrament van de ziekenzalving heeft als betekenis:
een zieke medemens weer kracht te geven om het leven met hernieuwde moed aan te vatten.
Hierbij staat het voorbeeld van Jezus centraal, die zieken de handen oplegde en genas.
Vandaar dat men sinds het tweede Vaticaans concilie weer recht wil doen aan die oorspronkelijke betekenis door zieke - maar niet noodzakelijk stervende - mensen te zalven.
Op die manier kan een echte ziekenzalving plaatsvinden.
Bij de ziekenzalving wordt de zieke uitgenodigd stil te staan bij zijn leven.
Daarbij legt men de zieke de handen op als teken van troost en geborgenheid,
waarna de zieke de zalving ontvangt op het voorhoofd en de handen.
Hiermee wordt de Heilige Geest gevraagd de zieke bij te staan in zijn genezingsproces.
Indien gewenst kan de zieke ook de communie ontvangen.
Sommige mensen hebben spijtig genoeg geen uitzicht meer op genezing. Maar ook dan
kan de ziekenzalving een bijzonder teken zijn van troost, geborgenheid en nabijheid.
Doorheen de ziekenzalving ontvangt de zieke de genade van de heilige Geest.
Het zegt de zieke steun toe in deze allicht moeilijkste momenten van het leven.
We drukken uit dat de zieke zal mogen rekenen op Gods nabijheid
die hoop en vertrouwen wil uitstralen tegen alle angsten in.
Dit sacrament geeft troost, vrede en kracht. Het helpt de zieke om zijn toestand en lijden te verbinden met het lijden van Christus.
De ziekenzalving wordt door een priester toegediend door zalving met olie op het voorhoofd en de handen. Indien gewenst kan de ziekenzalving meerdere keren toegediend worden en hoeft dus niet eenmalig te zijn.
Wacht niet te lang....
Daarom het advies om bij ouderdom en aandienende ziekte niet te lang te wachten om het sacrament toe te laten dienen. In tegendeel tot vroeger wordt tegenwoordig in een vroeger stadium dit sacrament ingezet als ondersteuning voor de zieke en/of oudere mens.
Zegening der stervenden
Bij een persoon in stervensnood is het aangewezen dat iemand van de parochie, een pastoraal werker of diaken, maar evenzeer een toegewijd christen bij de stervende (best samen met de familie) bidt en deze door handoplegging zegent voor de weg die te gaan is. Het is een duidelijk teken van de mens nabij te zijn, en van Gods nabij zijn ook in deze fase van leven en sterven.
Bij een persoon reeds buiten bewustzijn is het zegen een meer aangewezen ritueel dan het zalven als zieke. Het opleggen van de handen is er een fysiek teken van betrokkenheid maar evenzeer een zegen van Gods Geest.