maria ster der zee
blankenberge zuienkerke
Een Sint-Job-verhaal
Waargebeurt Job-verhaal
In de pastorale zorg kom je alle soorten van mensen tegen en hoor je vele verhalen.
Dit is er nu eentje om te koesteren:
We schrijven Heist eind juni 1957.
Een ouderpaar heeft er een dochtertje van een half jaar oud. Het kindje werd geplaagd door heel veel zweertjes over het ganse lichaam; en er was geen dokteren of lievemoederen aan.
Grootmoeder opperde: ‘je zult niet beter kunnen doen, dan naar de heiligen man Job trekken’.
Vader, een zeer gelovig man, zou toch eerst even bij meneer pastoor te rade gaan hoe dat in zijn werk ging.
Hoe dan ook s’ anderendaags gingen papa en mama op weg naar Sint-Job, niet juist wetende waar deze heilige man zich bevond. Doch ze zouden het wel vinden. En grootmoeder zou op het kind passen.
Het was die dag zeer zwoel en bevangen weer. De tram naar Blankenberge zat bomvol.
Vanaf het station werd dan al stappende naar Sint-Job getrokken op bedevaart. Onderweg werd geregeld navraag gedaan of ze wel op de juiste weg zaten. Zo door de weiden op bedevaart, en zonder wegwijzers; ze waren er niet echt gerust in.
Na de nodige haltes en navraagbeurten werd het kapelletje van Sint-Job bereikt. Er werd gebeden voor beterschap voor het kindje, er werd een kaars ontstoken en drie keer rond het kapelletje gestapt. Want blijkbaar hoorde dat zo, en dan doe je dat.
Na de plichtplegingen aan het kapelletje was het weer zodanig zwoel geworden dat er een onweer van jewelste uitbarstte; alsof de hemel er mee gemoeid was! Donder, bliksem, stortvlagen, het kon niet op. Het koppel klopte aan bij één van de hoeves rond het kapelletje en er werd gebeld om een taxi.
Moeder bracht nog in: ‘Met een taxi op bedevaart, zouden we dat wel doen’?
Maar vader was beslist: ‘We hebben gedaan wat moest!’.
De taxi bracht hen naar de Sint-Antoniuskerk en ook daar werd gebeden en een kaarsje gebrand.
Na het onweer stapten ze de tram terug op richting Heist.
Thuisgekomen gingen ze recht naar de wieg het kindje bekijken.
Er was niets veranderd, tenzij de verse doek die ze omhad.
Doch s’ anderendaags, de zondagmorgen waren die zweertjes toch precies al wat kleiner en minder. En nog een dag later waren ze al veel minder. De derde dag was het kleine meisje verlost van haar zweertjes, die ook nooit meer terug gekomen zijn.
Met dank aan Sint-Job!